Na bijna een week van zijn vrijheid genoten te hebben is Valentin gisteren uit zich zelf terug gekomen naar Salud Mental. Donderdag stond Valentin plotseling voor de poort en wilde weer naar binnen. Hij had het koud en hij had honger. Dus of hij echt genoten heeft van zijn dagen in vrijheid is nog maar de vraag. Hij zegt dat hij zijn geboorte dorp Andahuaylillas, ten zuiden van Cusco bezocht heeft. Maar nu is hij gelukkig weer in het centrum. Vandaag was hij nog een beetje in de war van de medicijnen. Hij lag lekker te slapen in het gras…in de zon maar wilde wel even zijn verhaal kwijt.
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 23 juli 2010 om 19:43
De afgelopen weken heb ik de werkjes van de patiënten, gemaakt in de werkplaats van Salud Mental, verzameld, uitgezocht, schoongemaakt en uiteindelijk in transparante zakjes verpakt. De patiënten worden in de werkplaats begeleid door Dina. Dina is student psychologie en werkt in de ochtenden in de werkplaats van Salud Mental. De patiënten zijn dol op haar. Dina heeft dan ook alle aandacht voor ‘haar’ patiënten.
In Hostal Marani heb ik een kleine presentatie ingericht zodat bezoekers van het Hostal zien hoe de patiënten in Salud Mental wonen en werken in de werkplaats ingericht en gefinancierd door stichting HoPe.
Stichting HoPe, dat staat voor Holland Peru is opgericht door Walter Meekes en Tineke Griffioen.
Tineke runt inmiddels Hostal Marani waar gasten kennis kunnen maken met het werk van HoPe.
Stichting HoPe heeft programma’s in de bergen en in de sloppenwijken van Cusco. Samen met de bevolking hebben zij al enorm veel voor elkaar gekregen. Zo legden ze riolering aan in de sloppenwijken, zetten een brandwondencentrum in het ziekenhuis op poten en bouwden al meer dan 50 scholen waaronder een technische school en een middelbare school. Dit alles onder het motto “nooit voor de mensen maar altijd met de mensen”.
Verleden week heeft een groep van 15 patiënten het Hostal bezocht om de presentatie te bekijken.
Wat een ervaring! Even alles vergeten en van de korte vrijheid genieten.
Voordat we met de patiënten op pad kunnen, moet er toestemming gegeven worden door de directora…voor iedere patiënt. De patiënten moeten gewassen zijn en schonen kleding dragen; Anders moeten ze zich omkleden en het trainingspak van Salud Mental aan. Niet alle patiënten hebben schoenen maar gelukkig staat er in de werkplaats een doos met oude schoenen en pantoffels. Mijn idee is om voor alle patiënten de traditionele slippers van autobanden aan te schaffen zodat de patiënten makkelijker mee kunnen op pad kunnen maar ook binnen het centrum niet op blote voeten lopen…op de betonnen vloer.
Toen we eindelijk zo ver waren bleek er geen auto beschikbaar om ons te vervoeren. Typisch Peru. In organiseren blinkt men hier niet uit. Maar goed…met vier taxi’s en drie begeleiders op 15 personen zijn we op pad gegaan. Op Plaza San Blas hebben we op elkaar gewacht. Ik vind het heerlijk om de mensen te zien genieten van kleine dingen: even rustig in de zon zitten naast de fontein, de omgeving en mensen bekijken, beetje rond lopen en toen de groep compleet was op naar het Hostal. Na de taart en prik hebben we samen gezongen en gedanst en de presentatie en foto’s bekeken. De patiënten waren zo trots!
Na een heerlijke ochtend zijn we rond 12.30 uur weer richting Salud Mental gereisd. Eenmaal binnen bleken we Valentin te missen. Wat een ramp. Alles en iedereen in rep en roer. Valentin is nog steeds niet terug.
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 21 juli 2010 om 01:53
Vermist!
Na ons bezoek aan Hostal Marani bleken we eenmaal terug gekomen in het centrum, Valentin te missen. Wat een ramp!
Valentin is een rustige man van middelbare leeftijd. Hij draagt een blauw/groen trainings jack van Salud Mental en een leverkleurige zonnehoed. De laatste weken was het mogelijk om echt contact met hem te maken. Of Valentin ook echt praat, weet ik niet. Wel luistert hij heel goed naar zijn naam.
Afgelopen vrijdag heeft hij nog wel samen met ons genoten van de heerlijke ochtend in het Hostal. We zijn Valentin uit het oog verloren op het plein voor het centrum waar op dat moment het feest van de Heilige Carmen gevierd werd.
Tijdens de schoonmaak actie was me al opgevallen dat Valentin een groot verlangen naar de vrijheid had…het terrein achter het centrum heeft een prachtig uitzicht over der stad Cusco…in gedachten verzonken heeft hij minuten lang staan staren over de stad.
Valentin heeft zijn vrijheid gevonden. Maar mocht u hem in de straten van Cusco tegen komen, waarschuw me dan, want het zou fijn zijn als Valentin weer terug zou zijn in het centrum.
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op om 01:29
Afgelopen weekend hebben we het meer Huacarpay in de buurt van het dorpje Lucre bezocht.
Lucre ligt in de vallei ten zuiden van Cusco. Deze regio is eind januari, februari zwaar getroffen door de onophoudelijke stortregens die hebben geleid tot aardverschuivingen, modderstromen en overstromingen. Het dorpje Lucre aan de Andes-rivier is compleet weggespoeld. De traditionele huizen zijn gebouwd van “adobes” (zand, leem en stro). Deze huizen zijn niet bestand tegen zoveel water en zijn daardoor ingestort. Oogsten zijn verloren gegaan, wegen zijn geblokkeerd en de infrastructuur is vernietigd. De bewoners wonen nog steeds in nood tenten…net buiten het dorpje…tegen de berg aan. Het dorpje Lucre is verlaten.
Het meer is een geliefde plek onder Cusquenos om op zondag te ontspannen…met familie iets te eten in een van de restaurantjes of om met familie te picknicken. Rondom het meer Huacarpay staan diverse uitzicht torens om vogels te spotten. Wij kwamen eind van de morgen bij het meer aan…te laat om bijzondere vogels te zien. Wel hebben we waterhoenders en meerkoeten met hun jongen gezien en…stiertjes op zoek naar groen gras. Een tijd lang hebben we staan kijken naar de stuntelende, zwemmende en in de modder wegzakkende stiertjes. Erg grappig.
De weg rondom het meer is erg populair als autoles plek. Bizar en levens gevaarlijk. Vooral vrouwen zaten achter het stuur, op schoot bij de man om rij les te nemen.
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 20 juli 2010 om 01:13
Vandaag zijn we begonnen met het schoonmaken van een terrein achter de gebouwen van Salud Mental. Wat een viezigheid en puinhoop zijn we tegengekomen. Thuis heb ik me eerst gedoucht en mijn handen grondig geschrobd voordat ik ook maar iets heb aangeraakt.
Dina en la doctora deelden in de ochtend kleine plastic zakjes uit om onze handen mee te beschermen en een kapje voor onze mond tegen de viezigheid. Gekleed als professionele schoonmakers gingen we aan de slag. Het terrein lag bezaaid met rotzooi; plastic flessen, medisch afval, oude matrassen, bedden, kleding, metaal… Op het terrein wordt ook het afval gestort van de nabijgelegen begraafplaats; een berg oude bloemen en planten met de linten er nog aan.
Het idee is om het terrein vrij te maken van vuil en rotzooi om een plek te creëren voor de patiënten. Zodat ze in de toekomst iets meer vrijheid en ruimte hebben om buiten te zitten. Maar zover is het nog lang niet.
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 9 juli 2010 om 23:12