Afgelopen vrijdag ben ik met de patiënten van Salud Mental naar de ‘Nationale broodhoofdstad van Peru’ afgereisd. Oropesa ligt ten zuiden van Cusco, op slechts 5 minuten van de afslag naar Tipon.
Voordat we met de groep patiënten op pad kunnen, duurt altijd even. Tegenwoordig worden de patiënten door de verpleegsters gewassen en aangekleed…en staan zij klaar om op pad te gaan. Maar op het allerlaatste moment wordt er door de doctoren nog hevig gediscussieerd wie er wel mee mag en wie niet. Wie een slecht dag heeft, kan niet mee.
De directrice wil nog even met de groep patiënten en later met patiënten en medewerkers op de foto. En dan zijn we eindelijk zover.
Met de grote pannen met de lunch en een doos met gelatine gemaakt van Inca Cola gaan we op naar de bus die ons naar Oropesa zal brengen. De patiënten vinden het heerlijk om te reizen en kijken onderweg hun ogen uit.
Een stukje lopen van het plein vinden we een mooie, rustig plek om te lunchen en ontspannen. Het is een snik hete dag. En de meeste zoeken een plekje in de schaduw. Na de gelatine spelen we met een kleine groep volleybal. Volleybal is een erg populaire sport in Peru. Maar het valt niet mee om de bal in de lucht te houden.
Vanuit de grote meegebrachte pannen wordt de lunch uitgedeeld; Pasta met kip. De patiënten hebben altijd honger en eten alsof hun bord ieder moment onder hun neus vandaan genomen kan worden. Prop vol gaan we begin van de middag weer richting bus.
Dina en ik kopen bij een van de broodovens, heerlijk vers brood om in de bus uit te delen. Want een bezoekje aan Oropesa zonder brood gegeten te hebben…kan echt niet.
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 30 oktober 2010 om 04:21
Om je voor te bereiden op de te verwachten kou in de herfst, heb ik deze maand als inspiratie gekozen voor mij collectie sjaals van schapen en alpacawol. De sjaals heb ik verzameld tijdens mijn ontdekkingstochten in de hooglanden.
De wol is met de hand gesponnen, geverfd met planten en met de hand geweven in diverse traditionele patronen.
Prijs van de sjaals, alleen deze maand € 25,00 per stuk. Opsturen mogelijk.
Heeft u interesse in een van de sjaals? Stuur dan een berichtje met uw wensen naar lisette.verkerk@gmail.com
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 18 september 2010 om 20:18
Maandag zijn we op goed geluk op pad gegaan naar het dorp Santa Cruz de Sallac, een klein bergdorp met ongeveer 550 inwoners in het district Urcos, in de provincie Quispicanchi, in het departement Cusco. Sallac is bekend om een verftechniek, de watay techniek, ook wel bekend als de ikat weeftechniek; Een techniek waarbij voor het weven de draden geverfd worden.
In Urcos hebben we gelukkig een taxi chauffeur gevonden die de slechte onverharde weg naar Sallac kende. Hij vertelde dat het in de regentijd niet mogelijk is om de weg te gebruiken. Te gevaarlijk. Het is een prachtige tocht naar het bergdorp met uitzicht op de Urcos Vallei en de rivier Vilcanota. Onderweg zijn veel jonge eucalyptus bomen aangeplant.
Na ongeveer 45 minuten kwamen we aan in het uitgestorven dorp. Dus…op zoek naar iemand om ons de verftechniek, watay, te laten zien waar het dorp om bekend staat.
Bijzonder van de watay is dat het garen niet effen geverfd is maar volgens een bepaald patroon. Voor het verven van de bundels garen wordt een bepaald patroon afgebonden met niet doorlatend materiaal. Na het verven worden de afbindsels verwijderd en blijft op die plaatsen het garen ongeverfd. Bij het weven blijft dit patroon zichtbaar. Kenmerkend voor de watay zijn de vage contouren, die ontstaan door het lichte verschuiven van de weefseldraden.
Na navraag bleek dat de families in Sallac samen werken met het CTTC in Cusco, het Centrum voor Traditionele Textiel in Cusco. Zonder toestemming van de directeur van het centrum, mevrouw Nilda, is het niet mogelijk om in het dorp te verblijven of een workshop te volgen in de verftechniek. De weefgroep komt elke zaterdag samen om met elkaar te weven. Er is een meester in de verftechniek die 1 x in de maand met de weefgroep het garen verft voor de nieuwe weefwerken.
Ik ben benieuwd of we toestemming krijgen van Nilda om in het bergdorp te verblijven en een workshop te volgen. Wordt vervolgd!
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 1 september 2010 om 04:28
In juli hebben we onze eerste workshop gegeven aan de zussen Lonneke en Margriet en Wies.
De workshop heeft plaatsgevonden bij de familie van Octavio in Urubamba in de Heilige Vallei.
We hebben ons voornamelijk gericht op het verven van de wol met de kleurstof van de cochenille luizen. Uit een soort schildluis, de cochenille luis, die leeft op schijfcactussen, wordt de rode kleur, karmijn gewonnen. De cochenille luis wordt met een kwastje verzameld, gedroogd in de zon en daarna tot poeder vermalen tussen twee stenen. Door toevoeging van diverse mineralen en bijvoorbeeld limoen sap zijn er diverse kleuren paars, rood, roze, zalm… te bereiken.
Het resultaat is een prachtige verzameling natuurlijk geverfde wol in diverse tinten rood. (De groene kleur is geverfd met de planten Molle en Chilca)
De wol is met de hand gesponnen schapen wol en kost € 7,50 per 100 gr. In september zal ik de collectie wol mee naar Nederland nemen.
Heeft u interesse in de wol? Stuur dan een berichtje met uw wensen naar lisette.verkerk@gmail.com.
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 18 augustus 2010 om 01:38
Afgelopen weekend is mijn droom in vervulling gegaan! Eindelijk zijn we naar Ausangate afgereisd. Wat een ervaring!
Na een bus reis van ongeveer 3 1/2 uur kwamen we in Tinqui op 3800 m. hoogte aan. Sinds kort is deze weg geasfalteerd en is de regio Ausangate beter bereikbaar en minder geïsoleerd. In het verleden duurde deze busreis zeker 6 uur, over een onverharde weg.
De bus slingert zich, hoog boven de groene Urubamba-vallei, door kleine Quechua dorpjes, als Urcos, Ccatca en Ocongate naar Tinqui.
Aan de weg naar Puerto Maldonado, in het amazonegebied, ligt het dorpje Tinqui. Tinqui is een plaatsje van niets: een dorpsplein met een markt, winkeltjes en een restaurant waar we een menu eten met schapen vlees. Vanaf hier begint de Ausangate trek. Na het betalen van een entree van S./ 10.00 pp voor het betreden van het natuurgebied, beginnen we aan een wandeling van ongeveer 5 uur, op naar het thermale bad aan het begin van de gletsjer.
Het duidelijke, brede pad stijgt voordurend, maar wel geleidelijk. Voor ons hebben we uitzicht over de majestueuze Cordillera Vilcanota en de adembenemende Ausangate berg, waar we steeds dichterbij komen. Er komen geregeld kinderen op ons afgelopen, bedelend om snoepjes. Onderweg passeren we het dorpje Upis, waar we eerst bij een familie zouden overnachten maar de plannen zijn gewijzigd nadat we geen contact hebben kunnen maken met deze familie. Later vertelt een paarden man, op weg naar huis na een trekking, over de warmwaterbronnen, het thermale bad nabij de gletsjer. Met een warm bad in het vooruitzicht, besluiten we de tocht voort te zetten tot aan het begin van de gletsjer…op naar het thermale bad van Upis op 4440 m. hoogte.
Ausangate…het is onmogelijk om niet onder de indruk te zijn van deze majestueuze berg met een hoogte van 6372 m, wiens top bedekt is met eeuwige sneeuw. Zoals veel van de hoge en vaak besneeuwde toppen in de Andes, wordt ook de Ausangate beschouwd als een Apu, een heilige berg. Al sinds de pre-Inca tijd hebben de mensen deze bergen aanboden en offers gebracht aan de Apus, ter bescherming tegen alle kwaad.
Het berglandschap onderweg is uitgestrekt, kaal, met hier en daar een huisje en grote groepen alpaca’s. Op de natte grond in de vallei zien we talrijke vogels zoals de Ibis en de Andes gans.
We overnachten bij een familie die in dit jaargetijde leeft in een klein huisje nabij het thermale bad. Zoals vele families in de Upis vallei, heeft ook deze familie een mooie kudde alpaca’s. Later horen we dat de groep uit ongeveer 160 alpaca’s bestaat, een paar lama’s en paarden. Vader is niet thuis maar met de paarden aan het werk op de trek. In het donker komen we bij de familie aan. In de verte zien we een huisje en alpaca’s…een teken dat er iemand thuis. Gelukkig maar…want er zijn verder geen mogelijkheden om te overnachten. Als noodplan hadden we al bedacht de nacht door te brengen in het warme water. Zodat we niet dood zouden vriezen van de kou. Want de nachten kunnen zeer koud zijn.
Allereerst nemen we een warm bad…samen in het pikdonker, in het licht van de maan. Het is ongelooflijk hoeveel sterren er aan de hemel staan. Na een kom soep duiken we ons bed in. Onder ’10 kilo’ aan dekens, vallen we in slaap.
Vroeg in de morgen staan we op. Na een foto sessie met moeder en dochter in traditionele kleding en de alpaca’s gaan we samen op weg naar Tinqui. Twee lama’s zullen mee lopen om op de terug weg de inkopen te dragen. In Tinqui bezoeken we de zondag markt en daarna reizen we per bus richting Ocongate…naar de boerenmarkt. Ocongate is een klein dorp. De bewoners gaan traditioneel gekleed. De mannen dragen cowboyhoeden of met witte kraaltjes versierde mutsen met enorme pompoenen. Op een feestdag als deze dragen de dames vele rokken over elkaar…om elegant gekleed te gaan. In de bus is het bijna niet mogelijk om elkaar te passeren, zo breed zijn de dames door de rokken. Hun hoofddeksel is versierd met diverse geweven bandjes gedecoreerd met kraaltjes.
We hadden gehoopt in deze regio een weeftechniek te vinden waarbij de draden na het opzetten van het weefwerk geverfd worden in abstracte patronen en een techniek waarbij in het midden van het weefwerk de kleur draad wisselt. Er worden prachtige weefsel gemaakt in deze regio, veelal met de natuurlijk kleuren alpacawol maar niet de technieken die wij zoeken. Terwijl deze technieken wel kenmerkend zijn voor deze regio? De familie vertelt dat er veel weef kennis verloren is gegaan. De laatste jaren is men bewust geworden van het belang van de traditie. Sindsdien worden de weef en verf technieken weer bestudeerd en gebruikt.
Het idee was om een nacht in Ocongate te verblijven. Maar het hostal was zo smerig en vochtig dat we besloten hebben eind van de middag weer richting Cusco te reizen. Zodat we thuis na een heerlijke douche, in ons eigen bed zouden kunnen slapen. Wat een goed besluit!
Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 17 augustus 2010 om 23:09
